Πίσω πάλι!

Μετά από αρκετούς μήνες, και με τους Ολυμπιακούς (και Παραολυμπιακούς) Αγώνες να είναι πλέον παρελθόν, επανέρχομαι στους "κανονικούς" ρυθμούς ζωής. Αφήνω πίσω μου μια τρομακτική εργασιακή εμπειρία, μια δουλειά με πολύ μεγάλα μεγέθη και πολύ δυνατά συναισθήματα - ειδικά προς το τέλος της.

Ειδικά οι Τελετές Έναρξης και Λήξης ήταν εμπειρία που ποτέ δεν πίστευα ότι θα ζούσα στην Ελλάδα. Για μια ακόμη φορά αποδείχτηκε ότι όλα είναι δυνατά. Μέχρι λίγους μήνες πριν την έναρξη των Αγώνων, και βλέποντας τα πράγματα ως στέλεχος της Οργανωτικής Επιτροπής των Αγώνων 2004, είχα μια έντονη απαισιοδοξία για την κατάληξη του όλου εγχειρήματος.

Οι τελευταίοι 3 μήνες όμως ήταν μοναδικοί. Έγινε ένα απίστευτο σπριντ σε όλα τα επίπεδα και η δουλειά βγήκε άψογα. Ειδικά η είσοδος των εθελοντών και η όλη παρουσία τους ήταν η Λυδία Λίθος για να δείξουμε μια εικόνα -ως λαός- που ποτέ δεν πιστεύαμε ότι θα μπορούσαμε να δείξουμε.

Και μένει το μεγάλο ερώτημα. Πως θα αξιοποιήσουμε τα όσα μάθαμε από αυτή την εμπειρία? Θα πάμε ένα βήμα παρακάτω? Θα μπορέσουμε να ενσωματώσουμε τα νέα χαρακτηριστικά που αναδείξαμε εκείνες τις μέρες, στην καθημερινή μας -εργασιακή και προσωπική- ζωή?

Ερωτήματα αναπάντητα για την ώρα.